Australië 2011

We zijn ondertussen alweer een paar dagen terug in België, maar om het blog compleet te maken hier nog een verslag van de laatste dag:

Onze laatste dag zijn we gestart (zoals zoveel van onze vakantiedagen) met een ontbijt in de Coffee Club.
Na dit ontbijt zijn onze wegen gesplitst: er werd gewinkeld, aan het zwembad gelegen, gewandeld langs het strand (waar dolfijnen te zien waren!), hellingen beklommen voor mooie uitzichten en vooral nog vele laatste foto’s getrokken van dit prachtige paradijs waar we terecht waren gekomen.
Onze laatste avond sloten we af met een diner in restaurant Zinc, waar we buiten hebben gegeten en we op een bepaald moment een beest voorbij zagen lopen waarvan we denken dat het een wombat was. Weer een Australisch dier dat we aan onze lijst kunnen toevoegen!
Na onze lekkere maaltijd trokken we nog eens naar het strand alwaar we de mooiste sterrenhemel van de hele reis konden aanschouwen.
De melkweg was overduidelijk zichtbaar, je voelt je heel erg klein onder zo’n massa sterren.
Na dit perfecte einde van de reis kropen we ons bed in om er de volgende ochtend alweer vroeg uit te kruipen.

Om half zeven reden we het hotel uit richting de luchthaven van Cairns.
In deze luchthaven ontdekten we alweer een Coffee Club waar we nu echt voor de allerlaatste keer ontbeten hebben (ik zal de shortbread en de thick cut toast met strawberry jam missen!).
Op deze luchthaven namen we een binnenlandse vlucht naar Brisbane. In Brisbane moesten we met een bus van de domestic naar de international terminal rijden om daar een vlucht naar Singapore te nemen (met een boeing 747-400 met entertainment systeem :) ).
De vlucht duurde 7uur en half en er leek maar geen einde aan te komen.

Eindelijk aangekomen in Singapore hadden we vier uur wachttijd alvorens we de volgende vlucht naar Londen zouden nemen.
We hebben ons in de gigantische grote luchthaven van Singapore ergens aan een tafeltje gezet waar we konden genieten van live pianomuziek.
Rond middernacht Singaporese tijd vertrok onze vlucht naar Londen. Deze vlucht was met het fantastische vliegtuig de A380. En we hadden geluk: er zat zo weinig volk op het vliegtuig dat we extra zitplaatsen konden innemen waardoor we heerlijk konden slapen :)
13 uur later kwamen we aan in Londen waar we twee uurtjes moesten wachten om dan uiteindelijk de laatste vlucht van deze reis te nemen, richting Brussel.
Op zondag 24 juli, 12u waren we terug thuis.

Het was een geslaagde reis waar we zeker en vast nog veel aan zullen terugdenken.
Gelukkig hebben we vele foto’s en filmpjes waar we nog lang van kunnen nagenieten :)
Australië = fantastisch!

Groetjes,
Marijke

21 juli

Vanochtend na het ontbijt stapten we in onze wagen en reden richting Cape Tribulation, de plaats waar het regenwoud en het Great Barrier Reef elkaar ontmoeten.
Onderweg hadden we een serieuze meevaller: we zagen een Cassowary over straat lopen! Deze loopvogel is met uitsterven bedreigd, en de kans is dus klein dat je er eentje in het wild tegenkomt.
We waren dus heel blij dat we dit mochten meemaken, zeker Bastiaan&ik aangezien we er op onze vorige reis geen gezien hadden (en nochtans veel hadden gezocht!).
Het was alweer een mooie zonnige dag vandaag, 26 graden. Niet slecht hé die winters hier ;-)
Cape Tribulation ligt in het Daintree National Park. Om daar te geraken moesten we de Daintree River oversteken met een ferry. In deze rivier leven krokodillen, maar we hebben er geen gezien.
Aangekomen op Cape Tribulation hebben we wat genoten van het uitzicht en nog wat foto’s getrokken. Daarna hebben we er onze lunch opgegeten en terwijl Bastiaan, Lieve en ik nog even snel naar de wc’swaren, hebben Jan&Els een soort hagedis van wel één meter lang zien lopen (zeggen ze … het bewijs zou op de camera staan .. eerst zien en dan geloven ;-) ).
Na de lunch reden we terug naar Port Douglas. Op de terugweg hielden we nog even halt bij een boardwalk door het regenwoud. Daarna hielden we halt bij een kraam met ijs gemaakt van tropisch fruit. Net voor Port Douglas stopten we tenslotte ook nog bij een handelaar van tropisch fruit waar we een Soursop kochten. Dit fruit hadden Bastiaan&ik op onze vorige reis ontdekt en we wilden dit eens laten proeven door de rest. Ze vonden het lekker! Spijtig genoeg is het in België niet te verkrijgen (ik heb het toch nog nooit ergens gezien).
Terug aangekomen in Port Douglas zijn we met zijn allen rond het zwembad gaan liggen om even te bekomen van deze inspannende dag;-)
Tegen de avond zijn we het stadje weer ingetrokken en hebben we heerlijk gegeten in het Italiaanse restaurant ‘Bucci’.
Daarna nog snel een stop bij ons favoriete ijsjeskraam (twee keer ijsjes op een dag moet kunnen, het is vakantie hé ;-) ) om tenslotte weer moe maar zeer voldaan onze bedjes in te kruipen.
Morgen onze laatste dag … we gaan er nog eens goed van genieten! :)
Groetjes,
Marijke

Just a perfect day! Zo kan ik vandaag 20 juli 2011 het best omschrijven.
Ik vierde vandaag mijn 23ste verjaardag in het zeer mooie kader van Port douglas. Een prachtig en gezellig badstadje dat één en al vakantiesfeer uitademd. De blauwe hemel en de stralende zon maakten het plaatje compleet. Voor het eerst in onze reis geen grootse plannen, en iedereen mocht deze dag naar eigen keuze invullen.
Om 9 uur samen ontbeten op de hotelkamer met verse koffiekoeken en nadien zijn onze wegen gescheiden.

Marijke en Bas trokken de winkelstraten in, Moeke en ik trokken naar het winkelcentrum langs de haven en Vake rustte wat uit in het hotel. Om 13uur hebben we samen gelunched in de voor ons vertrouwde coffee club. Nadien hebben Vake, Marijke en Bas zich gewaagd aan een steile beklimming om zo op het uitkijkpunt op Flagstaf hill te komen alwaar ze een prachtig zicht hadden over de baai. Vake is dan verder gewandeld over het 4miles strand en zo terechtgekomen, hoe kan het ook anders, bij één van de plaatselijke golftereinen alwaar hij een terasje heeft gedaan. Marijke, Bas, Moeke en ik hebben de rest van onze middag doorgebracht bij het zwembad en namen als verfissing nog een lekker ijsje van de plaatselijke ijsboer. ‘s avonds zijn we voor mijn verjaardag lekker gaan eten in het restaurant “Salsa”. Marijke en Bas hadden hier vorige keer hun reis mee afgesloten en waren zeer tevreden over het eten en de bediening, dit etentje was dan ook op voorhand al gereserveerd en toen we toekwamen stond er dan ook al een tafeltje voor ons klaar. Het werd een zeer gezellig en lekker etentje met een hilarisch einde.
Over dat einde vertellen we meer bij thuiskomst, wij noemen het alvast “de vermenigvuldiging van de souflées”.
Je leest het, een welgekomen relax dagje en voor mij een zeer mooie verjaardag.
Morgen trekken we er weer op uit!

Tot snel

Lieve

Maandag 18 juli.
Vroeg opstaan. Met de korte dagen hier is er geen tijd te verliezen. Het morgenritueel met Ontbijten en klaarmaken voor vertrek verloopt vlot, we hebben ondertussen al voldoende routine opgedaan met de motorhome en het campingleven. Vandaag rijden we naar Innisfail met vooraf bezoek aan Paronella Park.
We vertrekken dus opnieuw richting noord op de onvermijdelijke Bruce highway. Bij het doorrijden van Townsville blijkt dat nog een grote stad te zijn, alleen is er volgens de toeristische informatie weinig speciaals te zien in de stad zelf, vandaar dat we geen bezoek aan het centrum brengen. Bij het buitenrijden zien we nog een gigantisch legercomplex. Het landschap is afwisselend maar de vaste ingrediënten komen steeds terug : heel veel suikerriet, af en toe koeien, meer en meer fruit- en groententeelt en verder op het parcours massaal veel bananenplantages. In de achtergrond ligt er altijd wel ergens een berg. Na 100 km houden we een korte stop tegen de vermoeidheid en een eind verder, nabij Cardwell houden we nogmaals halt vor het uitzicht, omdat de Bruce highway hier tot vlak tegen het strand komt. We zien hier voor het eerst welke schade de orkaan heeft aangericht. Het grootste deel van de bomen is afgebroken of omgewaaid, en er wordt nog volop gewerkt aan het herstel van de huizen. Voor het laatste deel van de rit moeten we de highway verlaten en langs kleine wegen bereiken we tenslotte Paronella Park.
Op de parking worden we opgewacht door een overenthousiaste medewerker die ons parkingplaatsen aanwijst (die we zelf ook wel hadden gevonden) en ondertussen al een deel uitleg geeft. Deze op het eerste zicht rare maar sympathieke man blijkt achteraf de huidige eigenaar van het park te zijn ! Na het middageten in de mobilhome gaan we het park binnen en sluiten we ons aan bij de geleide wandeling van 13u30 met een vrouwelijke gids. We doen de ronde van het park en vernemen oa. dat de ontwerper en eerste eigenaar, de Spanjaard José Paronella zich wel liet inspireren door de werken van Gaudi in Barcelona. Hij was in elk geval een dromer van hetzelfde slag als zijn voorbeeld en indertijd (1930-1940) moet dit een prachtige lusthof geweest zijn met gebouwen en installaties die zijn tijd ver vooruit waren met oa. een eigen waterkrachtcentrale op de bestaande waterval om heel de site van electriciteit te voorzien. Nu is alles wat in verval en zal er nog veel restauratiewerk nodig zijn om het terug in de oorspronkelijke staat te krijgen. Als men echter ziet welke rampen dit park in de loop van de jaren hebben getroffen (brand, orkanen, overstromingen) is het een wonder dat er nog iets recht staat van dit complex. Na de geleide wandeling mogen we vrij rondlopen in het park.
De omgeving nodigt uit tot fotograferen en filmen, wat dan ook gebeurt. Verder mogen de vissen en schildpadden gevoerd worden, wat ook een heel spectakel is, en zien we weer een groot aantal planten en bomen uit de tropische natuur. We besluiten het bezoek met de grootste milkshake ooit en een overtocht van de hangbrug boven de waterval. Daarna rijden we in 30 minuten naar de camping Mango Tree in Innisfail. Het is een kleine maar zeer verzorgde camping uitgebaat door een bijzonder vriendelijk echtpaar. De camping behoort ook tot de Big4-keten zoals de meeste vorige campings die we al aandeden. Deze campings staan echt borg voor hoge kwaliteit op alle vlakken en zijn zeker een aanrader voor diegenen die overwegen om ook Australië te komen verkennen. We zitten nog wat buiten tot de zon ondergaat.
Dan is het tijd voor avondeten. Er wordt eens te meer heel lekker gekookt, ditmaal door Els. Na het eten genieten we van een fantastische sterrenhemel. Dit is echt iets dat we in België in de verste verte niet te zien krijgen, en iedereen is onder de indruk van het aantal sterren dat hier zichtbaar is. Later op de avond worden de valiezen gepakt, een minder leuke bezigheid, maar spijtig genoeg noodzakelijk want morgen moeten we onze trouwe mobilhome inleveren !

- Jan

19 juli

Vanochtend zijn we gestart met een lekker ontbijt gevolgd door de grote schoonmaak van onze campers.
Groot is wat overdreven, aangezien de eindschoonmaak is inbegrepen bij onze camper ;-) Maar we werden wel verondersteld hem toch in een propere staat terug te leveren dus hebben we maar ons best gedaan :)
Rond 9 uur waren we klaar om te vertrekken. Ons einddoel vandaag was het Kea Depot in Cairns, maar onze eerste tussenstop was de ‘Ma:Mu Rainforest Canopy walk’. Dit was een wandeling door het regenwoud, maar dan in de hoogte! Gelukkig (voor mij, want ik heb hoogtevrees) was het pad zo aangelegd dat je eigenlijk nooit eerst ergens op moest klimmen alvorens iets te zien. Het was eerder zo dat het wandelpand waarop we wandelden plots boven een afgrond verder ging :) Dat vond ik niet zo heel erg vies … ik vond het zelfs indrukwekkend! Het is eens een andere manier om een regenwoud te bekijken. Van boven op ons wandelpad zagen we beneden een grote slang brrrr, gelukkig stonden we op een veilige afstand :)
Op het einde van de wandeling kon je nog een toren beklimmen voor een nóg beter zicht, maar dat durfde ik niet echt want de toren was heel hoog, en je kon door de trappen naar beneden zien (brrr) en heel dat ding waggelde een beetje. Bastiaan, Jan & Lieve zijn er wel op geweest! Maar ze vonden niet dat je van daar boven zo extreem veel meer zag dan van waar ik stond … dus zoveel heb ik niet gemist :-)
Na onze regenwoudwandeling reden we naar de Josephine Falls, een hele mooie brede waterval die ook een populaire zwemplek is. Er zaten verschillende mensen te zwemmen beneden aan de waterval. Het zag er leuk uit!
Na deze stop reden we verder richting Cairns. We stopten nog een keer om te lunchen in één of ander café langs de Bruce higway en daarna nog eens om onze campers weer helemaal vol te tanken.
Rond 14.30u waren we bij Kea waar we met heel veel spijt onze campers weer moesten inleveren.
Ik zal ze missen! Ik was aan die van ons toch al wel gehecht geraakt :-) Het was toch 10 dagen onze thuis geweest.
Na nog snel wat afscheidsfoto’s van de campers te hebben genomen en de nodige administratie trokken Bastiaan & Jan naar het iets verder gelegen Europcarfiliaal waar ze onze huurauto ophaalden.
Daarna reden we naar onze eindbestemming van deze reis: Port Douglas. Bastiaan & ik zijn hier al eens geweest en we wouden absoluut nog eens terug gaan. En ondertussen zitten we hier weer, in ons hotel, in exact dezelfde kamer als vorige keer :) De stad is nog altijd even aangenaam en de komende drie dagen hebben we alle tijd om ze nog eens helemaal te herontdekken :)

Groetjes!
Marijke

16 juli

Vandaag zijn we de dag gestart met het openen van onze gevonden kokosnoot, wat uiteindelijk dan toch gelukt is. Maar gemakkelijk was dit niet!
Daarna zijn we onze campers in gekropen voor een tocht naar het Eungella National Park.
Hier zouden we naar een uitzichtpunt rijden en op zoek gaan naar de platypus (vogelbekdier),
maar dichte mist heeft ons rechtsomkeer doen maken.
Het werd ook iets te gevaarlijk om met twee campers een berg op te rijden in de mist ….,
we besloten dus om iets vroeger dan voorzien naar onze camping in Airlie Beach te rijden.
Hier kwamen we rond 14u aan. Wederom een hele mooie verzorgde (Big4) camping met vele ontspanningsmogelijkheden: speeltuin voor kinderen, zwembad, tennisveld, tafeltennis … én minigolf!
Dat laatste hebben we eens uitgetest. Het minigolfterrein was heel mooi aangelegd met allerlei tropische planten.
We hadden een kleine weddingschap lopen: wie er in slaagde een ‘hole in one’ te spelen kreeg 20 dollar om drank of snoep mee te kopen.
Bastiaan heeft deze gewonnen :-) en heeft ons allen getrakteerd op een lekkere Bundaberg rum likeur!
Het minigolfspel in zijn geheel werd gewonnen door Jan, maar spijtig genoeg voor hem hadden we geen prijs voorzien voor het winnen van het spel ;-)
Na de minigolf hebben we nog een lekkere maaltijd gekookt en nog een trivialspelletje gespeeld om daarna in ons bedje te kruipen (behalve Jan die kijkt hier altijd ‘s nachts nog live naar de Tour de France’)

17 juli

Vanochtend zijn we gestart met een klein bezoek aan Airlie Beach waar we een wandeling gemaakt hebben langs de haven. Het was nog steeds bewolkt maar de zon begon er stillaan wat door te komen.
De temperaturen zijn hier trouwens vrij warm (minstens 20 graden zowel overdag als ‘s nachts) sinds we de steenbokskeerkring zijn gepasseerd. We zitten nu in de tropen en dat voel je ook aan de luchtvochtigheid!
Na onze wandeling zijn we onze boodschappen gaan doen voor de volgende (en laatste) twee dagen met de camper.
Daarna reden we naar Townsville langs een zeer mooie route! Bergen vol groene bomen in de verte, grote vlaktes langs de baan links en rechts, velden vol groenten, suikerriet, fruitbomen, … en dit alles onder (meestal) een stralende zon die alle kleuren weer mooi deed uitkomen.

Nu zijn we in Townsville en zitten buiten aan onze camper wat te relaxen op de camping.
Zo dadelijk gaan we ons een aperitiefje inschenken en dan een spaghetti klaarmaken.

Tot morgen!

Het wordt een tweede rij-dag vandaag. We verlaten rond 8u Rockhampton en wenden de steven naar het noorden. In Australië betekent dat dan dat we richting evenaar rijden. Er staan vandaag geen echte bezoeken gepland dus we kunnen ons volledig overgeven aan het rijden met de mobilhome. Vandaag blijven we bijna uitsluitend op de Bruce Highway en wat de staat van het wegdek betreft valt die nogal mee, hoewel ‘highway’ een te groot woord is voor deze weg met een enkel rijvak in elke richting. We rijden naar Mackay, en in onze toeristische gids staan de 334 kms tussen Rockhampton en Mackay vermeld als de saaiste van de oostkust. Dat lijkt mij wat overdreven maar het is zo dat we vandaag een uniform landschap voorgeschoteld krijgen. Meestal is het een landschap dat doet denken aan Afrika : een enorme vlakte met hier en daar wat losse bomen, en achteraan een bergketen. Naar Mackay toe komen er dan meer en meer suikerrietvelden. Mackay is met zijn 5 suikerfabrieken dan ook de Australische stad van de suiker. Halverwege de rit verlaten we even de highway om een rustpauze te houden in Clairview, op het strand. Een paar zaken vallen op tijdens het rijden : 1) Australiërs respecteren het verkeersreglement en zijn zelfs hoffelijk in het verkeer. 2) Op ons parcours van vandaag zien we zo’n 60 kadavers van kangoeroes langs de weg, een echte slachting ! 3) Van stad A naar de dichtsbijgelegen st;ad B rijden is hier een heel ander gegeven dan in België. Hier is er tussen 2 steden alleen de grote leegte.Honderden kilometers alleen onderbroken door een noodzakelijk benzinestation, eventueel met winkeltje. 4) Vanwege de lange afstanden wordt door de overheid zwaar gewerkt aan preventie tegen oververmoeidheid. Dat gebeurt aan de hand van tekstborden die zeer direct zijn en soms zelfs wat hilarisch .. (survive this ride”, “no rest is RIP”…). Enkele kruisjes aan de rand van de weg doen vermoeden dat het geen overbodige actie is.
Om 16u45 zijn we in Mackay.We doen er onze aankopen. Het is er druk op de parking. Na eten en aankopen rijden we naar onze camping in Cape Hillsborough. Bij aankomst blijkt dat we vlak aan het strand liggen. We gaan onmiddellijk het strand op voor een kleine wandeling en het schieten van tientallen foto’s en filmbeelden. Het is dan ook een prachtig strand : een brede zandvlakte afgeboord met dichte tropische beplanting. We zien ook voor het eerst (levende) kangoeroes in de vrijde natuur. Tijdens een poging tot openen van een ter plaatse gevonden kokosnoot, begint het plots te regenen. Het is de eerste regenbui van ons verlof. Ondertussen valt ook snel het duister en wij trekken ons terug in de mobilhome waar vandaag heel lekker wordt gekookt door Bas. Nadien wordt er nog wat nagekaart en gelezen, en is het al tijd voor de taptoe…

Donderdag 14 juli. Het wordt een reisdag. De voornaamste opdracht voor vandaag is om de afstand te overbruggen tussen Hervey Bay en Rockhampton, zo’n goede 400 kilometer, en ons hele hebben en houden veilig en wel over te brengen van de ene plaats naar de andere. De dag is echter niet geheel zonder activiteiten want na (weer) een extra vroeg ontbijt verlaten we de camping nog voor 8 uur om ons naar Bundaberg te begeven. Om kwart voor 10 zijn we in Bundaberg en meer bepaald in de distilleerderij waar de rum van het merk Bundaberg gefabriceerd wordt. Na een kort bezoek aan de tentoonstelling over de geschiedenis van het bedrijf worden we samen met een aantal andere bezoekers opgepikt door de gids voor de rondleiding. We krijgen een volledig beeld van het proces : van melasse tot rum. Op heel de site hangt een doordringende geur van melasse die nog uren later in de neus blijft hangen. Het is een leerrijke rondleiding en na een zicht op het bottelen en verpakken zijn we aan het einde van het proces en krijgen we de gelegenheid om de verschillende rumsoorten te proeven die hier geproduceerd worden. Uiteraard gebeurt dat in die mate dat de chauffeurs nog bekwaam zijn om verder te rijden. De voorkeur bij het proeven gaat unaniem uit naar een speciale donkere rum die extra lang gerijpt is en enkel hier ter plaatse kan gekocht worden. Werkelijk een delicatesse en spijtig dat we hiervan geen fles kunnen meenemen naar huis. Om 11u30 zetten we onze reis verder.De eerste 30 km gaan over verschrikkelijk slechte wegen en het effect in de mobilhome is vergelijkbaar met het gevoel in de bus op het zandparcours op Fraser eiland. Iedereen wordt dooreengeschud maar Vooral diegene die achteraan op de bank zit heeft handen tekort om zich recht te houden. Het moet hierbij gezegd dat de Australiërs een fantastisch volk zijn maar van wegenbouw weinig kaas hebben gegeten. Ze hebben natuurlijk heel veel kilometers wegen die ze moeten aanleggen en onderhouden, maar dat is nog geen reden om wegen aan te leggen met zoveel bulten . Voila ! Rond 17u30, bij het invallen van de duisternis, komen we aan op de camping. We hebben 2 zeer ruim bemeten plaatsen en de camping ziet er verzorgd uit en heeft een mooie beplanting met veel palmbomen. We zitten hier dan ook net op de Steenbokskeerkring, dus vanaf nu zitten we in de tropen. Rockhampton is verder de hoofdstad van het rundsvlees, en dat straalt de stad ook uit.

Om dat te vieren eten we als avondeten een lekkere steak, maar wel zelf bereid. Na het avondeten staat er nog een film van Louis De Funes op het programma ter ere van de nationale feestdag van Frankrijk. En dan is het weer tijd om onder de wol te gaan. Zo snel gaat dat hier.

PS: wij hebben hier al voor de 14de dag op rij stralend weer!

13 juli

Vanochtend werden we om 7.25u stipt aan onze camping opgehaald door de Fraser Explorer Tourbus. Deze bus bracht ons, samen met nog zo’n 35 andere mensen, naar River Heads. Dit plaatsje lag op zo’n half uur rijden van onze camping en is de vertrekplaats van de ferry naar Fraser Island. Het eiland dat we vandaag zouden bezoeken.
Het is niet zomaar een eiland, het gaat hier om een eiland dat volledig uit zand bestaat, en op dat zand groeit er een regenwoud. Het is beschermd gebied, er is dan ook niet veel bebouwing op te vinden. Alle wegen op het eiland bestaan uit zand. Onze bus was hier gelukkig op voorzien, het was een echte 4X4 bus (350.000 dollar aankoopprijs volgens de gids!).

Aangekomen in River Heads namen we de ferry. Het was ongeveer een half uurtje varen naar Fraser Island.
Van op de ferry zagen we dolfijnen zwemmen! Prima begin van onze dag :)
Op het eiland aangekomen sprongen we weer in onze bus en vertrokken voor een lange rit richting ‘Lake McKenzie’. We reden op een zandweg door dichtbegroeide bossen, het was een hobbelige rit.
De begroeing in de bossen veranderde voortdurend: van een eucalyptusbos reden we naar een subtropisch woud om daarna weer een andere begroeing tegen te komen.
Aan Lake Mckenzie kregen we een uurtje de tijd om even uit te rusten of te zwemmen.
Lake Mckenzie heeft allerlei zeer aangename eigenschappen: het is ten eerste heel mooi om te zien met zijn extreme heldere water. Ten tweede zorgt het water ervoor dat je een zacht velletje en zachte haren krijgt. Ten derde kan je het zand uit Lake Mckenzie gebruiken om juwelen weer prachtig te doen blinken.
Lieve heeft gezwommen in het meer en kon dus ten volle genieten van de zachtheid van het water.
Het was wel redelijk fris, met een watertemperatuur van 18 graden.
De rest heeft zich beperkt tot een paar benen en armen in het water.
Ikzelf (Marijke) heb mijn zilveren ring eens opgeblonken en wat een resultaat!! Het is jaren geleden dat die nog zo geschitterd heeft! Geen zwart vlekje meer op te zien. Wat een geweldig meer :)

Na deze eerste stop reden we verder door hobbelige wegen door de bossen naar het Eurong Beach Resort waar ons een warm&koud buffet (all you can eat) stond te wachten. Lekker!
Na de lunch reden we verder. Dit keer niet door de bossen maar over het strand.
Het strand van Fraser Island wordt hier gebruikt als autostrade (maximum snelheid 80 km) en
als landingsbaan voor kleine vliegtuigjes.
Je moet hier natuurlijk wel rekening houden met eb en vloed!
De gids vertelde ons dat hij gisteren met een andere groep het geluk had gehad walvissen te zien zwemmen langs de kustlijn. Onze hele bus was dan ook aandachtig naar de zee aan het kijken gedurende de hele rit langs het strand en jawel .. plots riep er iemand ‘whale!’.
Het duurde even voor onze chauffeur dit begrepen had en uiteindelijk stopten we en konden we naar de gespotte walvis kijken. Wauw! Echt de moeite! Hij sprong met heel zijn grote lijf uit het water, meerdere keren zelfs. Een topdag was het alvast!
Net waar we gestopt waren voor de walvissen was ook juist een voorziene stop bij de twee vliegtuigjes waarmee je 15 minuten lang boven Fraser Island kon vliegen.
Omdat de piloot beloofde om ook even over de zee te vliegen om de walvissen vanuit de lucht te bekijken, besloot Bastiaan mee te gaan (zie zijn verhaal hieronder).
De rest van de groep reed mee met de bus naar de volgende stopplaats: het Maheno scheepswrak of zoals onze gids het verwoorde ‘het meest gefotografeerde stukje roest ter wereld’.
Het gaat hier om de restanten van een schip dat hier reeds 76 jaar ligt te roesten.
Hier was ook de plaats waar Bastiaan weer landde met zijn vliegtuigje. Hij vond het de moeite!
Weer herenigd reden we verder naar een volgende stopplaats langs het strand, naar de Pinnacles ofwel de Coloured Sands. Niet zo heel speciaal dit, gewoon een paar rotsen in alle variaties van de kleuren geel en beige.
Daarna reden we naar Eli Creek. Een beekje dat door het eiland loopt met alweer superhelder water.
Blijkbaar is dit in de zomer een populaire zwemplaats. Bastiaan kon het toch niet laten om ook nu al eens (in de Australische winter) door het water te waden.
Na deze stop reden we terug de dichte bossen in naar een stukje echt regenwoud. Hier maakten we een korte wandeling en kregen uitleg van de gids bij een aantal speciale bomen.
Daarna reden we weer via de vele zandwegen terug naar de ferry die ons weer naar het vasteland bracht.
Terug op de camping besloten we om in Hervey Bay nog snel iets te gaan eten. Na een korte wandeling en een lekkere maaltijd doken we uiteindelijk moe maar zeer tevreden ons bed in.

- Marijke

Vliegen dus. Normaal zou ik niet in zo’n klein vliegtuigje stappen om iets uit de lucht te bekijken, maar de walvissen hadden mij snel op andere gedachten gebracht. Ik moest en zou van dichter bij gaan kijken. Dus toch maar meegegaan. Het was alvast de moeite waard.
De walvissen waren jammer genoeg niet meer aan het springen, maar ik kon ze wel heel goed bekijken vanuit de lucht. Prachtig, imposant, uniek. Mijn dag kon niet meer stuk.
Ook de vlucht over het eiland was de moeite. Van boven gezien waren de 4WD tracks zeer goed zichtbaar en de bomen leken wel een massa kleine brocolli’s.
Na een hoop foto’s genomen te hebben, landden we weer op het strand; vlak bij het scheepswrak. Een geslaagd kwartiertje al bij al en een van de vele hoogtepunten van de dag.

- Bastiaan

Omdat we lang offline zijn geweest hebben we deze keer verslagjes van vier dagen. Allemaal in één keer! Speciaal voor jullie.

(Foto’s volgen later nog)

- Bastiaan

Zaterdag 9 juli,

Vorige week deze tijd hadden we nog een hele vliegreis voor de boeg. Nu worden we wakker in Alice Springs in het midden van Australië. We ontbijten buiten onder een nu al blauwe hemel. Nadien maken we onze reistassen vliegklaar want vandaag staat onze 5de vlucht op het menu. Maar voor we naar het luchtruim keren, nemen we eerst een kijkje bij “school of the air”, beter bekend als “het grootste klaslokaal van de wereld”. In 1951 merkte men op dat de kinderen in de outback (die ver uit elkaar wonen in de uitgestrekte outback en vaak ook zeer ver van een stad) zeer schuchter waren omdat ze geen contact hadden met leeftijdsgenootjes. Daarom maakte men via de radio’s van de flying doctors contact met deze kinderen en zo ontstond de “school of the air”. 60 jaar later heeft de tijd niet stilgestaan en is deze school gemoderniseerd en wordt elke leerling voorzien van laptop, webcam, printer en alle andere schoolboeken en materialen om thuis aan de slag te kunnen. Leerlingen kunnen zich inschrijven van 4,5 jaar en volgen het programma tot hun 14 jaar. Nadien moeten ze de overstap maken naar een echte school in de stad. Elke dag loggen de kinderen in en volgen ze via de computer een les die hun leraar live aan het geven is in Alice springs. Oo de andere klasgenoten participeren aan de les en kunnen zelf door een “pick me” button op het scherm vragen stellen aan hun leraar. Zo een les sessie duurt 45 minuten, maar het meeste schoolwerk verrichten de kinderen zelf thuis met hun huisonderwijzer. Als onderwijzeres vond ik dit onderwijs systeem zeer interesant om van dichter bij te bekijken, vooral om te zien dat hier de kinderen starten op hun 4,5 jaar en ze in deze eerste periode vooral met de computer leren werken om dan op hun 5jaar al volop met rekenen en taal te starten. Omdat de school voor het grootste deel zijn financiering via sponsering moet voorzien vonden ook wij het een mooi gebaar om hier een steentje aan bij te dragen. We kochten er twee kinderboeken waarin we onze naam en woonplaats schreven en vanaf nu zullen deze boeken verstuurd worden naar kinderen van “the school of the air”. Toen was het hoogtijd om te vertrekken naar de luchtaven van Alice Springs om onze vlucht te nemen naar Brisbane. De vlucht verliep vlot en om 15.30 landden we in Brisbane waar een shuttle bus ons naar ons Ibis hotel bracht.

Snel onze zakken afzetten en nog een wandeling maken door het stadscentrum. De eerste indruk van Brisbane is zeer positief, we zijn van het niets weer tussen de mensen beland en laten ons meevoeren in het stadsgedruis. Na een lekker avondmaal zoeken we onze bedjes op, de rest van Brisbane zullen we morgen ontdekken.

Lieve

10 juli 2011

Vanochtend hebben we Brisbane nog een beetje verder verkend: na een ontbijt in de coffee club (jawel dat hebben ze hier ook, net als in Sydney :-) ) hebben we een wandeling gemaakt in de botanische tuin. Een heel mooie tuin,met vele tropische planten, die langs een grote rivier loopt.
De zon was weer van de partij. Op de terugweg naar het hotel liepen we door de winkelstraten en kwamen we een fanfare tegen die op een pleintje aan het optreden was. Het was de fanfare van de ‘Salvation Army’.
Terug aangekomen in het hotel hebben we uitgecheckt en een taxi laten komen om ons naar het Kea Depot te brengen.
In dit depot haalden we onze twee campers af voor de komende 10 dagen. We hebben één camper voor twee personen en één camper voor 4 personen.
Na een uitgebreide uitleg over de campers trokken we richting de Coles, een grote supermarkt. Hier hebben we meteen onze inkopen gedaan om de twee volgende dagen mee door te komen.
Daarna reden we door naar Maleny,waar we nu op een camping staan en net gegeten hebben.
De camping noemt ‘Ocean View’ en ondanks dat we in het binnenland zitten zien we hier toch echt de oceaan (dankzij de heuvel waar we hier op zitten).
Morgen gaan we een bezoek brengen aan de Australia Zoo van de ondertussen overleden Steve Irwin.
Tot morgen!

Marijke

Maandag 11 juli
Ontwaken na een winderige nacht. Blijkbaar staat op de camping alles nog recht en is er geen vergelijking met de schade van de storm in de Blue Mountains. Maar in de mobilhome leek het de hele nacht alsof er ‘s morgens geen boom meer zou rechtstaan. Bovendien heeft Jan op een of andere manier zijn rechterpols verdraaid waardoor hij nu alleen zijn linkerhand kan gebruiken. Gelukkig is rijden nog mogelijk aangezien er links moet geschakeld worden, of hoe elk nadeel toch zijn voordeel heeft. Na het ontbijt rijden we onmiddellijk naar de Australia Zoo, waar we nog ruim plaats hebben op de gigantische parking. We beginnen onze ronde bij de otters en gaan verder langs de typische Australische dieren die ons ondertussen al stilaan vertrouwd worden. Om kwart voor 11 zitten we klaar voor de grote krokodillenshow. Na een reeks oefeningen met vogels, olifanten en slangen is eindelijk het ogenblik aangebroken dat er een reusachtige krokodil wordt aangevoerd waarmee gedemonstreerd wordt wat kan en wat niet kan als men een ontmoeting met dit dier wil overleven. Het is inderdaad spectaculair en hoed af voor de mannen die deze dieren verzorgen. De krokodillen zijn dan ook het belangrijkste aantrekkingspunt van deze zoo die werd opgericht en grotendeels gebouwd door de zeer populaire en charismatische Steve Irwin, die vele films en tv-programma’s maakte over deze dieren. De geest van Steve Irwin hangt dan ook over deze zoo, maar hijzelf kwam spijtig genoeg om het leven in 2006. We zetten ons bezoek verder en eindigen met het gedeelte van zuid-oost Azië waar onder andere prachtige tijgers te bewonderen zijn.

Iets na de middag verlaten we de zoo en kunnen we onmiddellijk terecht in de mobilhome voor het middagmaal. Hiervoor is de mobilhome wel praktisch. Na het middageten rijden we naar het toeristisch informatiebureau waar men ons kan vertellen welke route we moeten volgen om de mooiste zichten van de Glass House Mountains mee te pikken. We volgen hun aanbevelingen en houden halt bij een paar Look outs waar inderdaad prachtige zichten op deze bergketen te bewonderen zijn. Daarna kiezen we richting Noosa, maar het eerste deel van het traject blijft mooie landschappen opleveren. Tenslotte komen we aan in Noosa waar we een heel ander landschap te zien krijgen met veel water en verder alles wat hoort bij een toeristische kuststad. We vinden snel de camping en zetten ons op onze plaatsen, die vlak bij het strand gelegen zijn. Het is nog even licht en we maken een kleine wandeling waardoor we onmiddellijk de kwaliteiten van deze plek kunnen inschatten. Na het invallen van de duisternis koken en eten we in de buitenkeuken met zicht op zee. Zeer gezellig ! Nadien wordt er nog wat gelezen maar gezien de slechte nachtrust van de vorige nacht gaat iedereen vroeg onder de wol.

Jan

12 juli

Vanochtend wakker geworden in Noosa.
Na het ontbijt hebben we nog een kleine wandeling op de camping gemaakt en zagen we pelikanen! Toch wel grote vogels eigenlijk…. ze stonden daar te wachten op een meneer die al gaan vissen was en nu zijn vis aan het fileren was op een speciaal daarvoor voorziene plaats op het strand. Ze hoopten waarschijnlijk een stukje te krijgen.

Na het uitchecken op de camping, reden we richting Noosa centrum waar we een mooie wandeling gemaakt hebben naar een uitkijkpunt waarvan je Noosa en de omliggende rivier en oceaan goed kon zien liggen.
Vandaag was het ook weer een stralende dag: zon, blauwe hemel, 20 graden. Hadden wij in België ook maar zo’n winters!.
Na de wandeling was het tijd om weer in onze campers te kruipen. We reden een uurtje tot in Gympie waar we onze boodschappen voor de volgende twee dagen gedaan hebben.
Daarna reden we verder naar Maryborough, één van de oudste stadjes van Queensland. Oud wil hier zeggen: met huizen gebouwd in 1880 en later … Niet echt indrukwekkend voor een Europeaan ;-)
Daarna reden we verder naar Hervey Bay waar we nu op een camping staan (Fraser lodge Holiday Park).
Morgen vertrekken we van hieruit op een dagexcursie naar Fraser Island.

Tot later!
Marijke

Donderdag 7 juli

Een laatste ontbijt in de Coffee Club, nog maar eens inpakken en om 8 uur stipt staat de taxibus voor het hotel. Het wordt een nerveuse rit door het spitsuur. Om 8u30 komen we aan op het vliegveld. Ditmaal hebben we niet de internationale luchthaven nodig maar de naastgelegen domestic airport. Het inchecken is nogal complex, zelfs het inbrengen van de bagage moet hier door de passagiers zelf gebeuren. Tenslotte kunnen we opstijgen, weliswaar met 40 minuten vertraging omdat er wegens de wind maar 1 baan bruikbaar is. Die wind blijft ons achtervolgen ! Ondanks de windwaarschuwing wordt het toch een rustige vlucht van bijna 4 uur. Tijdens de vlucht krijgen we stilaan een idee van de onmetelijke uitgestrektheid van het binnenland van Australië. Urenlang zien we een roodbruin tapijt met groene en grijze motieven en hier en daar een heuvel of een wit blinkend zoutmeer onder ons voorbij schuiven. Voor dit landschap bestaat geen vergelijking in Europa. Eens geland op het vliegveld Ayers Rock stellen we vast dat we inderdaad in ‘the middle of nowhere’ zijn toegekomen, of zoals de Antwerpenaar zegt : ‘het hol van pluto. De bagage is gelukkig compleet toegekomen en we kunnen naar onze huurwagen, ditmaal een grote witte Toyota Landcruiser 4×4, om de outback te gaan verkennen.
We rijden onmiddellijk naar het Uluru resort waar we eerst het Visitor’s Center bezoeken. Naast de aanwezigheid van aboriginals die oude technieken demonstreren, valt er vooral het “sorryboek” op. Hierin zitten honderden brieven van mensen die steentjes van uluru terugsturen die ze hadden meegenomen als souvenir. Altijd staat er een uitgebreide verontschuldiging bij voor het meenemen, soms ook een uitleg over welke rampen de schrijver en zijn familie zijn overkomen sinds het ontvreemden van een stukje heilige rots. Dan is het tijd voor een wandeling naar de heilige berg. De weersomstandigheden zijn ideaal voor een wandeling : volop zon en 18°C. Voor diegenen die er voor het eerst komen maakt de berg een geweldige indruk, zowel van ver als van dichtbij. Het is een donkerrode monoliet die uit het niets oprijst en men kan zich gemakkelijk voorstellen dat de oude volkeren hier goddelijke eigenschappen aan toekenden. Tijdens de wandeling langs de voet van de berg vertelt Marijke de verschillende legendes die verbonden zijn aan de heilige plaatsen in en rond de berg. Foto’s nemen of filmen is op deze plaatsen strikt verboden en daar houden we ons dan ook aan. Verder zijn de nieuwelingen het er over eens dat ze zich de omgeving van de berg niet zo groen en begroeid hadden voorgesteld. Om 17u haasten we ons naar een zichtpunt waar al een aantal mensen bij hun wagen of camper staan opgesteld om de zonsondergang mee te maken, en er zullen er even later nog een pak bijkomen. De attractie is hier het spel van de wisselende kleuren van uluru, veroorzaakt door het licht van de ondergaande zon. Wij wachten de laatste fase niet helemaal af en rijden snel naar het motel om in te checken, voor de massa terugkeert. Wij vernemen daar dat het voor ons voorziene appartement onbruikbaar is wegens wateroverlast (dus geen wind deze keer) maar krijgen ongevraagd een upgrade naar 2 appartementen met de uitgebreide excuses van de receptioniste. Het mag al eens meevallen … Na een tip van diezelfde receptie begeven we ons snel naar het restaurant Gecko’s Café waar we een eenvoudige maar goed bereide maaltijd verorberen. Na het eten gaan we op de parking, zover mogelijk van alle verlichting, naar de sterrenhemel kijken. Hoewel de maan nog teveel licht geeft op dit uur, is het ongelooflijk hoeveel sterren hier met et blote oog zichtbaar zijn. Ook de melkweg is duidelijk te zien. Iedereen is onder de indruk van dit fenomeen. Dan is het stilaan al bedtijd want morgen staan er reeds in alle vroegte nieuwe activiteiten op het programma.

- JM

8 juli

Vanochtend vroeg opgestaan. De ene al iets vroeger dan de andere wegens het niet verzetten van het horloge (ik noem geen namen, maar het was niet in ons appartement;-) ). Rond kwart voor acht hadden we uitgecheckt uit ons hotel en trokken we naar Kata Tjuta wat ‘vele hoofden’ wil zeggen en ook wel bekend is onder de naam ‘De Olga’s’. Het is een vreemde rotsformatie die op een half uur rijden van de bekende rots Uluru ligt en die je al van ver kan zien liggen.
Aangekomen bij Kata Tjuta hebben we een hele leuke wandeling gemaakt genaamd ‘valley of the winds walk’.
Deze wandeling leidde ons tussen de vele roodgekleurde bolvormige rotsen. Het rood van de rotsen, het blauwe van de lucht en de prachtige groene vegetatie zorgde ervoor dat we vaak gestopt zijn om dit alles op foto vast te leggen. Prachtig!
Bastiaan & ik hadden deze wandeling vorige keer niet kunnen maken wegens te warm, maar nu was het fris & zonnig en dus ideaal voor deze toch wel redelijk vermoeiende wandeling. We zijn blij dat we dit dan toch eens kunnen zien hebben!
Tijdens de wandeling waren er een aantal uitdagende stukken, zoals een steile helling opklauteren zonder houvast, en even later diezelfde helling weer naar beneden dalen op de terugweg. Maar alles is goed verlopen, en na zo’n twee uur en half wandelen stonden we weer terug aan de auto.
In de nammidag stond er ons een lange rit naar Alice Springs te wachten. We zijn om half twaalf ‘s middags vertrokken en tegen half zes ‘s avonds waren we aan ons hotel.
De hele weg naar hier bestaat uit uitgestrekte vlaktes zonder huizen, zonder enig teken van leven buiten enkele tegenliggers op de baan of een eenzaam paard in een wei.
Pas als je zo lang rijdt op zo’n verlaten weg begin je een klein beetje te beseffen hoe groot en leeg het Australische binnenland is. Ik quote hierbij JM “ Australië wat een land, niets in het midden, alles aan de kant” ;-)

Nu zitten we hier in ons hotel, we zijn hier net iets gaan eten in het restaurant en gaan hier nu eens gaan slapen. Morgen
wacht ons weer een heel nieuw avontuur en nemen we alweer het vliegtuig!

- Marijke

5 juli 2011

De Blue Mountains … dit stond vandaag op het programma. Hier zijn we In 2009 ook geweest, en net als toen hadden we een overnachting geboekt in de Old Leura Dairy. We huurden hier 2 huisjes: een klein huisje met 1 kamer en badkamer voor Bastiaan&mijzelf en 1 groot huisje voor onze medereizigers. Hun huis bestaat uit twee slaapkamers, een reusachtige living-keuken-eetkamer en maar liefst drie badkamers met drie wc’s!.
Onze dag begon met het ophalen van een huurwagen in Sydney waarmee we redelijk vlot tot in Katoomba reden waar we meteen aan echo point naar de bekende Three Sisters zijn gaan kijken. Heel indrukwekkend alweer! Maar één klein minpunt: het waaide ongeloofelijk hard en de temperatuur was nogal aan de lage kant. Hier waren we wel op voorzien, maar die wind bemoeilijkte het ons wel een beetje om echt grote wandelingen te ondernemen. We reden dan ook maar door naar Leura centrum om iets te zoeken om die middag te eten. Na een heerlijke lunch checkten we in, in ons ‘hotel’. De wind waaide nog steeds heel hard. Tijdens het bekijken van de huisjes viel plots ook de electriciteit uit. We schonken er niet al te veel aandacht aan, want we gingen net vertrekken naar een volgend uitkijkpunt over de blue Mountains. De Wentworth Falls: wederom spectaculair om te zien! Maar die wind … die waaide altijd maar harder en harder, en overal lagen grote takken op de baan en soms zelfs volledige bomen. We vonden het te onveilig om ook daar langer te blijven en reden terug naar onze huisjes. Onderweg stopten we nog even in het plaatselijke magazijn om wat melk, cacaopoeder en brood te kopen waarmee we ons ’s avonds nog een warme chocolademelk zouden maken. Eten moesten we niet voorzien, want we hadden die middag ook reeds een restaurantje geboekt voor ’s avonds.
Tijdens die stop in het plaatselijke magazijn viel het ons wel op dat alle andere winkels dicht waren, en het was nog maar 16u. Toen ging er een lichtje branden ‘Oei, zitten die hier misschien ook allemaal zonder electriciteit?”. Ja, blijkbaar wel want in het magazijn brandde bij nader inzien ook slechts de noodverlichting en men begon frigo’s leeg te halen.
Buiten waaide het ondertussen steeds harder. We besloten naar de huisjes te gaan en waren blij terug binnen te zijn. De wind was echt een serieuze storm geworden en ondertussen wisten we ook dat de electriciteit over verschillende dorpen uit lag wegens omgevallen bomen. We belden ons restaurant, maar kregen niemand te pakken. Dat restaurant zou niet meer opengaan vandaag … Daar zaten we dan , in de donker, met onze pillampen en een paar kaarsen, zonder eten, in de kou in ons huis.
We hebben er dan maar het beste van gemaakt en het haardvuur aangestoken en onze chocomelk gemaakt met wat brood erbij en er was ook nog wat confituur en Lieve had nog twee koekjes om te delen. Niet meteen ons beste avondmaal van de reis, maar we waren toch blij met wat we hadden ?
Ik zit hier nu wel in de verleden tijd te vertellen alsof de storm al voorbij is en het licht weer werkt etc, maar eigenlijk lig ik hier nu in mijn bed, met ijskoude vingers te typen, met op de achtergrond drie kaarsen die wat licht en warmte in ons huisje brengen, en buiten een loeiende wind. Af en toe ook het geluid van iets dat op ons dak valt.
Het zal een lange nacht worden denk ik, het is ook nog maar acht uur ’s avonds nu! Nog wat lezen in bed, met veel extra dekens, en dan proberen te slapen is het enige wat ons vandaag nog te doen staat. Hopelijk tot morgen ;-)

-Marijke

6 juli

Het is 6 juli en dat blijkt een woensdag te zijn volgens de kalender,want zelf zijn we de tel al even kwijt. Het ontwaken is ijskoud na de stormachtige nacht, maar een blik door het raam geeft hoop op beterschap. We halen in Leura bij de plaatselijke bakker een assortiment van koffiekoeken en een ‘french stick” en we maken er een geslaagd ontbijt van in de Moo Manor. Daarna inpakken en de wagen laden,in de hoop dat we nog een paar spectaculaire Blue Mountain uitzichtpunten kunnen gaan bekijken. Dat dit een beetje te optimistisch is gedacht, blijkt al op het eerste uitkijkpunt in Leura zelf. Het uitzicht is er inderdaad schitterend maar de hevige wind die de bomen heen en weer zwiept en de massa’s takken op de weg brengen het schrikbeeld van gisteren opnieuw naar boven. We besluiten dus wijselijk om terug richting kust te keren. Dat blijkt achteraf de goede beslissing te zijn als we in het nieuws vernemen dat de storm min of meer uitgeroepen is tot regionale ramp met een boom die op een trein is gevallen en met een volledige blokkering van spoor- en wegennet.De Blue Mountains zijn en blijven prachtig maar geven hun schoonheid niet gemakkelijk prijs. In het gastenboek vonden we teksten over regen, mist en andere tegenslagen die de bergen verborgen hielden. Wij voegen er een bladzijde aan toe met stormen en een stroompanne.
Op weg naar Palm Beach verbetert het weer zienderogen en bij aankomst is het windstil en zonnig. Het zijn de perfecte omstandigheden voor het moment supreme : het bezoek aan de locatie van Home and Away, een stukje strand met surf club die voor een meerderheid in het gezelschap een meer dan vertrouwd beeld zijn. Het moet gezegd dat de producers hun locatie wel weten te kiezen want ook voor de niet-fans is het een adembenemende achtergrond van bergen, strand en aanrollende golven. Er wordt uiteraard ter plaatse een hapje gegeten en in de namiddag wordt de omgeving intensief verder bekeken en bewandeld, waarbij zelfs de souvenirwinkel niet wordt vergeten. Jan ziet het iets groter en trekt te voet naar Manly om daar de ferry te nemen naar het stadscentrum van Sydney. De wandeling, gepland op 30 km, zal door wat wegvergissingen, vooral na het invallen van de duisternis, wat uitlopen, waardoor ook de geplande ferry wordt gemist, wat in combinatie met telefoonproblemen enige ongerustheid geeft bij de achterblijvers.
Ondertussen wordt de wagen ingeleverd en we installeren ons opnieuw in het Park Regis hotel. Gezien het door de vertraging echter al laat is voor een avondmaal in het centrum, brengt de vertrouwde en onovertroffen Coffee Club de oplossing. Daarna is het taptoe, want het is al bij al een vermoeiende dag geweest en morgenvroeg moeten we nog eens een vliegtuig halen…

Jan

De tweede dag op Australische bodem en al reeds een vaste gewoonte : ontbijt in de Coffee Shop. Daarna wandelschoenen aan, zonnecrème en spierzalf gesmeerd en we trekken de stad in. De weg voert vanmorgen naar Darling Harbor en meer in het bijzonder naar het Nationaal Maritiem Museum. De grote lanen zijn een stuk drukker dan gisteren nu al het kantoorvolk als een georganiseerde troep mieren de stad heeft ingenomen. Maar het blijft een stad op mensenmaat en het zicht van kantoormensen die op het trottoir aanschuiven voor koffie en ontbijt doet eerder denken aan zuid Europese steden. Hiermee kan ineens ook duidelijk gemaakt worden dat voor de tweede dag op rij het weer schitterend is, met zon en aangename temperaturen en niets dat zou doen veronderstellen dat het hier putje winter is.

Het Maritiem Museum is onmogelijk niet te vinden. Behalve dat het een imposant gebouw is, liggen de grootste bezienswaardigheden er ook gewoon buiten. We maken eerst een ronde binnen in het museum en dan bezoeken we de vier schepen die rond het museum in de haven aangemeerd liggen. Er is een Nederlands schip uit 1600, een Engels schip uit 1800, een oorlogsschip uit 1960 en last but not least een duikboot die nog tot 1999 in dienst was. Alle schepen zijn prachtig gerestaureerd of herbouwd, en op elk ervan geven bijzonder vriendelijke en gemotiveerde ‘volunteers’interessante en volledige uitleg. Het bezoek neemt de hele voormiddag in beslag maar niemand vindt dat erg, wel integendeel. Het mooie decor van de Darling haven en het weer helpen aan het welslagen van deze activiteit. En zo kom je nog eens in een duikboot !
Na het middageten terug op weg voor een wandeling in de Botanic Gardens. Daarna wordt de groep verdeeld en wordt er naargelang de interesses gewandeld in het Sydney Aquarium of door de winkelstraten. Beide groepen gaven achteraf een positieve beoordeling aan hun activiteit.

Het hele gezelschap komt terug samen aan Harrington Street 429, beter bekend als het Heritage Belgian Beer Café. Naast een uitgebreide selectie van Belgische bieren heeft dit etablissement ook een restaurant met typisch Belgische gerechten. Het is natuurlijk gek om aan de andere kant van de wereld een Belgisch restaurant op te zoeken maar toch doet het iets om in deze antieke brasserie, zo ver van huis, een Leuvense stoof, een Belgische landkaart uit mijn lagere schooltijd of vlaamse spreuken op de muur terug te vinden. Bovendien is het eten er niet alleen typisch, maar ook bijzonder lekker ! Een geslaagde keuze ! De dag wordt besloten met een avondwandeling naar de haven voor een zicht op Opera House en Harbour Bridge ‘by night’. Alles wordt vastgelegd op foto en film en tenslotte wandelen we langs de lanen, die al stilaan vertrouwd worden, naar het hotel voor een welverdiende nachtrust.

Jan.

Mijn eerste dag op Australische bodem zit er op!
Ik moet zeggen, de eerste indrukken zijn al zeer positief.
Toen we na ons ontbijt in de ‘Coffee Club’ op weg waren om een wandeling te maken door de hoofdstraden naar de haven toe, kon ik maar moeilijk vatten dat wij werkelijk in Sydney stonden. Maar bij het zien van de imposante Harbour bridge en het Opera House werd het allemaal werkelijkheid. Het enige wat ik nog kon uitbrengen was “ WAAUW”.

Onder een stralend blauwe hemel en een warme zon hebben we onze tocht verder gezet. We namen de Ferry naar Taronga zoo. Na een klein 20 minutjes varen en het nemen van een kabelbaan zijn we aangekomen in de dierentuin die in de volksmond ook beter bekend staat als “A zoo with a view”. De dierentuin ligt namelijk op een berg aan de overkant van Sydney waardoor je doorheen je wandeling door de dierentuin steeds een prachtig uitzicht hebt op de stad en zijn haven.
Bovendien is de zoo mooi ingericht en leerden we ook al kennismaken met heel wat Australische dieren ( Koala’s, kangoeroes, platypus, wombat,…) die we hopelijk ook in real life gaan tegenkomen verder op onze reis. Het hoogtepunt van ons zoo bezoek was een grote Indiaanse olifant die allerlei truukjes deed ( lees: op zijn voorste knieën gaan zitten en zo een stukje vooruit kruipen!)

Om 15.30uur hebben we de ferry terug genomen naar de stad en zijn we het opera house van dichter bij gaan bekijken. Het gebouw dat doet denken aan de zeilen van een grote zeilboot bestaat uit drie stukken en is echt de eye catcher van de haven. De zon die op het gebouw schitterde maakte het plaatje compleet, we hebben hier dan ook enkele familie kliekjes genomen als bewijs :) en om jullie te kunnen laten meegenieten. we sloten onze dag af met een wandeling door de botanische tuin, waar we naast heel wat boomsoorten ook levensgrote vleermuizen tegenkwamen, zo jammer vond ik het dus niet toen de donker ons naar ons hotel terug leidde ( ja, het is hier winter en al om 18uur pikdonker).
Voor ons avondeten zijn we een restaurantje gaan opzoeken in Darling Harbour. Hier zijn we naartoe gereden met de monorail ( tram in de lucht)

Nu is het hoogtijd om te gaan slapen , morgen volgt weer een spannende dag! We zijn in ieder geval al goed van start gegaan en ik ben benieuwd welke avonturen deze reis ons nog zal brengen. Tot morgen!

Lieve

Hallo,

Al onze vluchten zijn vlot verlopen en op dit moment zitten we in Australië.
Het is hier nu zaterdag 2 juli, 23 uur.
We hebben net nog iets gegeten en gaan nu een poging ondernemen om te gaan slapen.
Morgen trekken we de stad in.

Groetjes van down under,

Marijke-Bastiaan-Lieve-Els-Jan

Welkom op onze tweede Australiëblog!

Volgende week vrijdag (1 juli 2011) is het zover. Dan trekken wij weer naar de andere kant van de wereld.

De route die we ditmaal gaan afleggen is de volgende:
Na twee dagen vliegen, brengen we onze eerste twee dagen op Australische bodem door in Sydney.
Op dag 3 brengen we een bezoek aan de iets buiten Sydney gelegen ‘Blue Mountains’.
Op dag 4 ontdekken we verder de Blue Mountains en daarna rijden we naar Palm Beach om uiteindelijk weer in Sydney te eindigen.
Dag 5-6-7 brengen we door in de Australische Outback (Yulara & Alice Springs), waar we Uluru en Kata Tjuta bezoeken.
Dag 8 tot en met 17 rijden we met een camper van Brisbane naar Port Douglas. Onderweg houden we onder meer halt bij de Australia Zoo, Fraser Island, Airlie Beach, Townsville, Paronella Park en nog vele andere steden/nationale parken/bezienswaardigheden.
De laatste drie dagen van onze reis brengen we door in Port Douglas, waar we weer eventjes op adem kunnen komen :-)
Op zaterdag 23 juli beginnen we aan onze terugreis naar België waar we op zondag 24 juli zullen aankomen.

Op dit moment hangt er nog een Chileense aswolk boven Australië die het luchtverkeer daar grondig in de war stuurt (reeds voor de tweede maal trouwens; deze wolk is er al in geslaagd om maar liefst twee keer een reis rond de wereld te maken).
Laat ons hopen dat ze geen derde keer passeert volgende week!

Of we vlot in Australië zullen geraken of niet kan je hier allemaal volgen.
Wordt dus vervolgd …

Veel leesplezier!